Ja dit doet me erg aan een vroegere tijd denken, zei de man naast me. We zaten op een bankje uitkijkend op een prachtig heide landschap in de duinen. De heide die in deze tijd van het jaar in bloei staat deed ook nu erg zijn best om goed voor zich zelf uit te komen de kleur paars was geweldig. Het blauwe van de lucht samen gaand met het zonlicht maakte dat het zitten alleen al een paradijselijke ervaring was. Je kon de tijd van het jaar ruiken. Het maakte de beleving van de zinnen compleet.
Toch was er iemand naast me komen zitten het verstoorde niet echt het complete beeld van het mij omringende landschap. Op de een of andere manier was de man naast me een aanvulling van het geheel. Zag eruit als een man van middelbare leeftijd, verzorgt kort haar en al duidelijk kalend. Een kort gehouden baardje en snor. Een spijkerjasje wat alle mannen van die leeftijd wel droegen, sandalen, met sokken er in, een buik die tegen over de rest van het lichaam afstak. Een spijkerbroek had hij niet aan, ook geen korte broek. Ik zelf deed niet onder voor hem qua geschatte leeftijd en kleding. Ik weet niet of het bij de man zo was maar ik had een hekel aan korte broeken in de zomer, eigenlijk liepen alle mannen in het korte broeken seizoen waar de zomer inviel, Het seizoen eindigde dan weer in oktober afhankelijk van de weersomstandigheden. Daar tussen was de korte broek onverslaanbaar. Ik zelf wilde al die verschillende korte broeken ook niet zien, misschien was de combinatie van middelbare man en korte broek wel het meest afstotende wat er in die periode van de zomer er kon zijn. Maar terug naar het mijn bankje en de man naast me. Hij was komen zitten nadat hij gevraagd had of het goed was dat hij er bij kwam zitten. Wat ik natuurlijk toestond, we kunnen dit mooie beeld ook samen delen. Dit zijn geschenken en het is onzin dat alleen te willen behouden.
Na een tijdje begon hij te praten ik was er geen voorstander van maar ja. Hij vertelde dat hij jaren geleden opgenomen was geweest in een psychiatrische kliniek in Amsterdam, hij was toen 24 of 23 jaar oud en had last van hallucinaties, gewelddadige beelden, neer schieten van mensen. Hij woonde in die tijd in de Bijlmer in Amsterdam, samen met een vrouw, die in haar jeugd misbruikt was geweest door haar vader. Dat had ze hem natuurlijk niet in eerste instantie verteld maar wel in het verloop van de relatie. Zij was ziekelijk jaloers en hij probeerde haar zo goed mogelijk daarin tegemoet te komen. Toen hij opgenomen was in de dag kliniek van de psychiatrische instelling had hij ook paar gesprekken gehad voor het eerst in zijn leven had een derde zich bemoeit met zijn relatie. Maar een paar keer draaide het alleen om haar en wat haar allemaal op seksueel gebied was over komen. Niet alleen van haar vader maar ook door andere, Waarschijnlijk trekt het een het andere aan, schiet me zo te binnen. Hij vertelde er niet zoveel over maar ik begreep dat zij op hem ook wel een belangrijke indruk gemaakt had in de tijd dat ze samen waren. Hij zei: soms kan je spijt hebben van de verloop van een relatie, zonder dat je bij machte bent er wat aan te veranderen, als of je een pad afloopt waar je hoe dan ook niet van af kan. Hij hield van haar maar was zelf ook niet in staat om een relatie te hebben of te voeren, hij wist niet precies hoe hij dat kon om schrijven. Maar goed in die tijd traden er die verschijnselen op en had hij meer en meer het beeld in zijn hoofd iemand te vermoorden. In het openbaar vervoer zag hij zich zelf mensen hun ogen uitsnijden. Het beangstigde hem als hij door de buurt liep waar hij woonde zag hij zich zelf op het dak van de flat liggen en schoot op voor bij komende mensen. Hij besefte dat deze beelden en verlangens niet klopte en nam contact op met wat toentertijd een vorm van het algemeen maatschappelijk werk was. Er was een psychiater aan verbonden een psycholoog en een of meerdere maatschappelijk werksters. Na het maken van een afspraak, vertelde hij de vrouw die naar hem luisterde het verhaal van zijn belevenissen. Hij voelde zich verwarder er door worden en zag dat de vrouw naarmate zijn verhaal verder kwam de afstand tussen hem en haar vergrootte. Toch snapte hij dat wel, het was een raar verhaal. Wat werd afgesloten met de belofte dat er een overleg zou plaatsvinden tussen de vrouw en de voor hem onbekende psychiater. Hij zou, zo gauw dit overleg zou zijn geweest een nieuwe afspraak krijgen voor medicijnen en hoe verder. Want in dat ene gesprek was wel duidelijk geworden dat hij niet op die locatie verder geholpen kon worden.
Het duurde niet lang voordat hij een nieuwe afspraak kreeg om weer te komen. Hij kreeg medicijnen, Slaapmiddelen en rust gevers voor overdag. Er zou ook een oproep volgen van de polikliniek van de psychiatrische kliniek. Hij zou gesprekken krijgen met afwisselend een B verpleegkundige en een Psychiater. De uitnodiging kwam snel en na een paar gesprekken kwam de vraag of het zich buiten de kliniek nog staande kon houden. Hij voelde aan dat dat niet het gevoel was. Het lukte hem niet meer, hij was angstig, kon de alcohol niet laten staan slikte de medicijnen maar de combinatie van dat alles deed hem niet goed, het ging niet. Dus ja de opname leek hem een goed plan.