Ja daar ga je dan vrijwillige opname op een gesloten afdeling. Vertelde ik tegen de man naast die zo gewillig naar me zat te luisteren. Ze hadden er nog de naam aangegeven Afdeling psychiatrie IC, IC stond voor Intensive zorg. Het was waar er liep een hoop personeel rond, de deur naar buiten was afgesloten met een sleutel die ik vele jaren later zelf in mijn bezit zou hebben toen ik in Duitsland woonachtig in de psychiatrie werkte en deuren moest afsluiten maar dat is een ander verhaal.
Nu stond ik daar en een verpleger bracht me naar een kamer die ik moest delen met anderen ik had een hele kleine garderobe kast van metaal. De verpleger deed de kast open en ik kon mijn spullen er in opbergen. Daarna sloot hij de kast weer. Ik werd naar de huiskamer een naam die de ruimte niet verdiende, gebracht en kreeg mijn eerste medicijn bekertje met een rode vloeistof, ik zou er vier op een dag krijgen, ik denk dat jet Dipiperon was maar weet het niet zeker. Ik kreeg er ook nog pillen bij maar dat was maar twee keer per dag en wat die inhielden weet ik niet. Het zijn daar was een erg vreemde ervaring en desondanks deed ze me erg goed. Het toilet bestond uit een deur waar veel doorzichtig glas was aangebracht en je kijk uit op de ruimte waar het verplegend personeel zat. Dat was een rare gewaar wording. Ik weet nog toen ik na een eerste nacht in een bed wat vast genageld aan de grond stond en onder een over na gedachte deken geslapen had ik op die wc dacht “hoe moet ik hier ooit plassen poepen. Het ging maar het was een schokkende ervaring. Ten tweede waren de maaltijden strikt geregeld en werden de vorken, lepels en messen geteld na iedere maaltijd. Logisch. Ik rookte in die tijd net zo als vele anderen op die afdeling. Vuur was natuurlijk net als de rest gereglementeerd. Er was in de muur van de woonkamer een sigaretten aansteker ingebouwd die net zo werkte als die in een auto. Dat gaf na het eten nog wel eens opstoppingen. Morgens mocht je verplicht tien minuten praten met de psychiater van de afdeling. In mijn geval een goed geklede man die me vroeg hoe het ging. In de eerste week dat ik er was huilde ik alleen maar. Vanaf dat ik wakker was tot dat ik weer in slaap viel. Ik snap dat het ongelofelijk klinkt maar het was echt zo. Als ze dan aan me vroegen waarom ik huilde kon ik ze geen antwoord geven want ik wist geen antwoord. Maar huilde verder zo ook t.o.v. de psychiater. Als je al wat langer op de afdeling verbleef en ze hadden een beetje door hoe je was. Mocht je mits vredelievend buiten de afdeling onder toezicht gaan sporten. De eerste week had ik er geen tijd voor zoals ik net al uit legde maar ik in de tweede week weet ik nog hoe vreemd ik het vond dat ik niet mee mocht. Ze wisten niet hoe ik op de prikkels zou reageren, zou ik het nu omschrijven. Verderop kom ik er nog op terug. Wat wel mocht en waar ik gretig gebruik van maakte was de buitenplaats. Deze was omheind met houten palen en hadden geen begin en geen eind met de in en uitgang van de afdeling was het rond. Ik kan me herinneren dat ik daar de meeste rust vond omdat bijna niemand naar buiten kwam. Ik kan me nog voorstellen hoe de rust, de koelte van het weer en de frisse lucht wonderen bij me deed.