(Weest dan gij lieden volmaakt, gelijk uw vader, die in den hemelen is, volmaakt is) Matth. 5 : 48.
Ze liep de straat in en herkende hem meteen. God op zijn beurt had er meer moeite mee. Zij was jarig vandaag. Haar 94e verjaardag en vanmiddag zouden ze haar komen feliciteren daarom was nu hier op straat op weg naar de bakker voor wat taartjes die bij haar verjaardag paste.
Ze had haar vraag aan hem meteen paraat, net zoals ze altijd in het leven haar vrouw had gestaan. Het was een vrouw die kracht bij haar woord zette. Woord en daad gingen samen. Ging het niet rechtdoor dan wel links om, dan wel rechts om. Dat was zij. Ze had in haar leven geen omwegen gemaakt als het niet absoluut noodzakelijk was. Dat wat ze wilde was dat wat ze zocht en ook bijna altijd vond.
God daar en tegen maakte een van zijn steeds sporadischer wordende wandelingen over het aardse, vroeger deed hij het wel vaker, maar de mensen plakten van alles aan hem. Gebruikte hem eenduidig voor hun doelen.
Terwijl juist de mens kon genieten van de mogelijkheid eigen keuzes te maken en te leven. Dat was een groot geschenk van God. Misschien niet het grootste, maar wel een belangrijke. De mens zou daardoor zelf vervoegen over zijn gaan en zich, voor de tijd die hem gegund was, op die manier zelfstandiger maken.
Vroeger was God daar heel zeker van geweest, stond hij achter zijn keuzes. Maar kijkend naar het nu vond hij het moeilijk, zich dat idealisme te herinneren. Hoe mooi zijn plan geweest was tijdens de creatie. Nu had hij last van twijfel en dat lag eigenlijk niet in zijn aard.
Zelfs het grootste geschenk wat hij voor mens en dier had geschapen “de liefde” die was gaan groeien tussen alle wezens, die nu de aarde bevolkte. De liefde was wel het grootste geschenk wat je kon bedenken, mede omdat je de liefde alleen maar kon voelen, je kon haar niet bedenken. Zo liep God rond als hij over de aarde zwierf.
Dag God ik herkende u meteen, zei de vrouw. Zoals u ongetwijfeld weet is het vandaag de dag dat ik voor de 94e keer mijn geboorte vier. Mijn dank dat ik dat mocht. Mijn vraag aan u is “mag het een jaartje meer zijn”. Ik heb zoveel plezier aan het leven. God schrok op en vroeg nu aan de vrouw. “Wat maakt het zo moeilijk mij te nemen zoals ik ben” De vrouw die een simpel antwoord had verwacht, keek verbijsterd. Deze vraag als antwoord had zij niet verwacht. Ze voelde in haar lijf dat er zich een gedachte in haar ontvouwde die een ander licht deed schijnen op haar vraag. Ze rilde plotseling van de kou. Zou het waar zijn zou zij God niet nemen zoals het was, deed het stellen van een vraag om een gunst de verhoudingen zo kantelen. Dat zij plotseling een opdrachtgever werd en God het uitvoerend ehhhh orgaan? Zo had zei het nog niet gezien. God op zijn beurt keek nu liefdevol naar de vrouw en wachtte af………………………..
